Ο Έλληνας γιατρός που θα νικήσει τον νεανικό διαβήτη

Ζωή αφιερωμένη στην επίμονη και επίπονη έρευνα, πίστη για την τελική νίκη και αισιοδοξία ότι αυτή δεν βρίσκεται μακριά. Είναι το τρίπτυχο της προσπάθειας του γιατρού-ερευνητή Κωνσταντίνου Πολυχρονάκου, του Ελληνα μάγου που εδώ και χρόνια οπλίζει τη φαρέτρα του με γνώση με στόχο να εξοντώσει τον μεγάλο εχθρό που ονομάζεται «νεανικός διαβήτης».


Μπορεί να χρειαστεί χρόνο για να τον κατατροπώσει, δηλώνει όμως βέβαιος πως θα τα καταφέρει με το εμβόλιο που επιδιώκει να παρασκευάσει.

Μετά το πρωτοσέλιδό τίτλο «Εμβόλιο λύτρωση από τα χέρια Ελληνα γιατρού», επικοινωνήσαμε με τον ομογενή καθηγητή, ο οποίος μίλησε αποκλειστικά στην «Espresso», ενώ δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι ο αγώνας είναι δύσκολος. «Η δημιουργία κάποιας επέμβασης στο ανοσοποιητικό σύστημα -μπορεί να είναι απλή όπως ένας εμβολιασμός ή πιο πολύπλοκη- είναι ο τελικός μας στόχος. Το πρώτο βήμα για τον έλεγχο μιας αρρώστιας είναι η γνώση των αιτίων της. Εκεί βρισκόμαστε τώρα με τα γονίδια που ανακαλύψαμε» λέει χωρίς να κρύβει πως το εγχείρημα είναι κάτι που απαιτεί συνεχή προσπάθεια.

Μπορεί να δοθεί χρονοδιάγραμμα μέσα στο οποίο θα πρέπει να αναμένουμε το εμβόλιο κατά του νεανικού διαβήτη; «Το πόσα χρόνια ακόμα θα πάρει για την ανάπτυξη αποτελεσματικής επέμβασης είναι άγνωστο. Η πιο πιθανή προοπτική είναι μάλλον μία δεκαετία. Σε βάθος χρόνου θα μπορούμε να πούμε ότι θα νικήσουμε τον διαβήτη. Λέω στους μικρούς μου ασθενείς ότι είμαι σίγουρος πως στη διάρκεια της ζωής τους θα βρεθεί ριζική θεραπεία».

Σημαντικό ρόλο στην πορεία προς το εμβόλιο έχει παίξει η ανακάλυψη του γονιδίου RFX6. Οπως λέει ο καθηγητής, το γονίδιο αυτό είναι απόλυτα απαραίτητο για την ανάπτυξη των νησιδίων του Langerhans, όπου παράγεται η ινσουλίνη. Από πολλά χρόνια γίνεται μεγάλη προσπάθεια σε διεθνέςς επίπεδο να βρεθεί θεραπεία με αναγέννηση των νησιδίων αυτών, που είναι κατεστραμμένες στον διαβήτη τύπου 1. «Μέχρι τώρα η προσπάθεια ήταν χωρίς αποτέλεσμα, γιατί έλειπε η γνώση της θεμελιώδους σημασίας αυτού του γονιδίου. Ελπίζω ότι η ανακάλυψη θα δώσει σημαντική ώθηση στην προσπάθεια αυτή» σημειώνει ο δόκτωρ Πολυχρονάκος, που δεν αρνείται να μας απαντήσει πώς νιώθει κάποιος αν δουλεύει προκειμένου να σώσει παιδιά, όπως συμβαίνει με εκείνον.

«Ο αλτρουισμός είναι σίγουρα μεγάλο κίνητρο για έναν ερευνητή, αλλά δεν αρκεί. Η βασική δύναμη που συντηρεί τον ερευνητή στις πολύχρονες σπουδές και τη σκληρή δουλειά των δέκα ωρών την ημέρα είναι η διανοητική περιέργεια, το πάθος να λύσει τον γρίφο αυτό που λέγεται ανθρώπινη υγεία, έστω και αν περάσουν δεκαετίες μέχρι που μια θεμελιώδης ανακάλυψη να μπορέσει να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο, παιδί ή ενήλικο».

Και είναι μοιραίο, δεδομένου ότι έχει περάσει από την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα, να τον ρωτήσουμε αν θα είχε ίδιες ευκαιρίες για έρευνα αν παρέμενε στη χώρα μας. Μοιραία είναι και η απάντηση: «Σίγουρα οι δυνατότητες θα ήταν πολύ πιο περιορισμένες από άποψη υποδομής και χρηματοδότησης των ερευνητικών προγραμμάτων. Πέρα από αυτά όμως, εκείνο που κυρίως λείπει είναι η κουλτούρα της αξιοκρατίας, της ακαδημαϊκής αριστότητας και της αντικειμενικής εκτίμησης από συναδέλφους (peer review). Ως μέλος της επιτροπής σε πρόσφατη αξιολόγηση ελληνικού πανεπιστημίου είδα μεγάλη βελτίωση από την εποχή που ήμουν φοιτητής. Απαιτείται όμως πολύς δρόμος ακόμα για να γίνουν οι Ελληνες ανταγωνιστικοί σε διεθνές επίπεδο» λέει ο καθηγητής και προσθέτει:

«Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα με εκπλήσσει το θέαμα της καφετέριας στις 11.00-12.00 το πρωί, γεμάτης από ανθρώπους 18-35 ετών που θα έπρεπε να είναι ή στη δουλειά ή στη σχολή. Η ελληνική ανώτατη εκπαίδευση πρέπει να κάνει την αυτοκριτική της και να βρει τι είναι αυτό που απωθεί τα παιδιά. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου θα είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Χαίρομαι να βλέπω τις κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες των νέων να εκδηλώνονται δυναμικά, αλλά ο βανδαλισμός και η παράλυση του συστήματος με τις καταλήψεις βλάπτουν τους οποιουσδήποτε στόχους».

Αλλο ένα θέμα που πληγώνει τον καθηγητή -όχι άδικα- είναι οι λίστες αναμονής για ιατρική ειδικότητα. Το κριτήριο για είσοδο σε προγράμματα ειδικότητας με μεγάλη ζήτηση πρέπει να είναι βασισμένο στα προσόντα (και δεν εννοώ τα τυπικά) του υποψηφίου και όχι στην προθυμία του να χαραμίσει μέχρι και μια δεκαετία από τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής του περιμένοντας σειρά. Αλλά αυτό συνεπάγεται τη δημιουργία μιας κουλτούρας αξιοκρατίας και πάταξη του ρουσφετιού, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή, και όχι μόνο στην ακαδημαϊκή ζωή.
πηγη: Espressonews.gr